Köy Şiiri - Emre Doğan

Yeşil ile kusursuz mavi arasında tek yükselti,
Kuşları ve öküzleri saymazsan kalbi atan tek vücuttu.
Başında beklediği büyük başların tezek kokusu siner üstüne,
Yüksel daha on ikisinde.

Giydiği etek işlemeli,
Ama onun değil ölen ablasının giydiği.
Çatlak ellerinde kendinden büyük ve kalın çomakla,
Kafa tutuyor gibi.
Yüksel’in aklı daha olmayan bez bebeğinde.

Kaldırdı başını Kara Çoban,
Sonra eğdi ve bir ağız dolusu otla geviş getirdi.
Yanından akan çaya baktı umursamaz,
Yanında çürüyen genç fidana baktı anlamaz,
Yanında çürüyen Yüksel daha on ikisinde.
Yüksel’in aklı sıcacık bir somun ekmeğinde,

Esiyor rüzgar o dağların ardından,
Estiği gibi yüzyıllarca,
Vuruyor soğuğu tokat gibi körpe yüzüne,
Anlatmak mı istiyor yoksa bazı bazı?
Gel seni götüreyim dercesine,
Yüksel olmaz diyor Kara Çoban’a bakıyor.
İki kuzusuna bakıyor,
Elinde ağır çomağına bakıyor.
Olmaz diyor.
Yüksel daha on ikisinde,
Aklı başı yerinde,
Aklı başı işinde,
İşi Kara Çobanda.

Yüksel evleniyor on üçünde.
Üstündeki adam elli ikisinde,
Uğuldar her rüzgarda yine kulakları.
Ama artık çocuk değil olmuştur ana.
Bakar iki boğaza.
Kara Çoban ölmüştür çoktan,
Şimdi yavrusu vardır Küçük,
Şimdi hem ana hem çocuktur Yüksel,
Yüksel yaşamasın da,
Kim yaşasın.
Yüksel on üçünde …