Köy Şiiri - Hüseyin Demircan

sabahın ilk ışık ağartsın köyü
ateşe konmalı pilav erinden
ocak közü demler en tatlı çayı
adamı başlatma semaverinden

doymadan beden şu sular koynuna
yakayı kaptırdık kader oynuna
bu şehir çevirdi bizi maymuna
insanı korusun mevla şerinden

köy yeri uzaktır moda vakası
bilmez duble paça terzi makası
kolaylı pislenmez mintan yakası
egzost dumanından ense terinden

beklemez pek kimse bol selam vermen
ne şantiye şefi ne kalfa formen
istemez pompalı yeter tek kırman
şaşkın halde fırlar sansar berinden

olursa yurdunda ormanlık bölge
güzeldir kesinkes gerekmez belge
güneşte var ise ardında gölge
takip eder seni biraz gerinden

kaldırdığı hayvan kimbilir ilki
av köpeği hızla kovalar tilki
yararlanır çıksa yamacı bilki
dizlerin güç kuvvet ile ferinden

damla damla su ver kanar bağrına
kalmasın bu yangın sakın yarına
içinde tutuşmuş yanar fırına
akmazmı pınarın kurnan serinden

şunlar geçen yıldan kalan samanlar
çayır mantarı var bazı zamanlar
yükselir seherde ag bag dumanlar
bir bahar vaktinde harman yerinden

kır çiçeği toplar iken saçına
uzak dur dereden düşme içine
çam ağaçlarından kesif reçine
kokusu salarken orman derinden

fakir panım nedir gerçek saadetin
altında gök kubbe denen mabetin
köyü hayal etmek olur adetin
bekler iken medet ilham perinden..