Köy Şiiri - Güler Kocagil

Azat ettim ellerimi ayaklarımı
Koştum alabildiğine
Koştum ovalarda bayırlarda
Koştum sarıca ırmağının kenarında
Çıktım bira alaçuğun yücesine
Ve şimdi oralardayım
O uzak Anadolu köyünde
Sarı uzun saçları
Kırmızı eteği
Yüreği kıpır kıpır
Bir küçücük kızım işte

Toprak evlere
Saman yığınlarına
Kavruk benizli köy insanına tezat
Oradayım
Ama güleç
Ama sıcak
Ama çocuk

Bir köy
Kayısı ağaçları arasında
İki katlı toprak ev
Kanatlı kapı
Dut ağacı
Dut ağacında çocuklar arsız

Silah sesini orada tanıdım
Guya boğuyordu da ruhlar
Boğuyordu da ayı
Ondandı tutulması
Ondandı patlaması onca silahın

Kapını açtığında sabah
Eşiğinde
Peynir yoğurt
Ekmek
Ekşi ve kara
İkramdı hürmetti belki
Köylüden konuğa

Kafası traşlı oğlanlar
Derileri kayış gibi
İştahla yalarken
Burunlarındaki tuzlu aşı
Kimi mahçup
Kimi pişkin sırıtkan
Belki ilk kez tanıdılardı
Umutsuz aşkı

Ve o kız
Güneşin ekinleri kavurduğu
Bir öğle vakti
Yol aldı geldiği gibi aynı yöne
Yol aldı bir garip ülkeye