Kovuldukça Şiiri - Halil Kılıç

Kovuldukça büyüyor vicdanım,

Kendim oluyorum...

Ve kendim oldukça kovuluyorum...

Çetrefilli alkışlardan kurtuldum...

Zor yokuşlara susarken...

Susmam gerekiyor yokuşlarda...

Şayet kimsenin nefesi,

Fayda vermiyor...

Kasıntı insanlardan alkışta beklemeden,

Yürüyorum...

Aldanan algılar,kıvranan sancılar...

Yokuşlar bitince,alkışlar dorukta...

Anlamsız alkışlar,takatsiz dizlere derman değil ki...

Ben sadece yürüyorum...

Bir döngü yaşamak...

Dönmediğinde doğrularından...

Yaşamın dönüyor...

Büyüyorum...

Kovuldukça büyüyor hakikat...

Cennete özlem duysada Adem...

Kendi oluyor...

Ve kendi oldukça kovuluyor insan...