Kovduk ve Kovulduk. Şiiri - Hanifi Kara

KOVDUK ve KOVULDUK

O; bizleri biz yapan, değerleri bırakıp
Ehl-i küfre uyunca, her kapıdan kovulduk.
Kendimizi bedevî, eli medenî sanıp
Elimizi ovunca, her kapıdan kovulduk.

Bu öyle bir illet ki, Edirne’den tâ Kars’a
Yâr değil ağyar çıkar, tabip kalpleri yarsa
Yerli ya da yabancı, ne kadar …izim varsa
Bâtılları övünce, her kapıdan kovulduk.

Güzel olan pek çok şey, belki gizlidir ilkte
Huzur/güven… İstersen, hepsi saklı dirlikte
Hayâsız bir şekilde, mâzimizle birlikte
Kendimize sövünce, her kapıdan kovulduk.

Bu bizlerin suçudur, inliyorsa her kıta
Hak; kuluna zulmetmez, bil ki asla ve kata
Ettik ve ettirildik, hata üstüne hata
Dizimizi dövünce, her kapıdan kovulduk.

Görmedi/görmeyecek, benzerini, eşini
Kim suçluysa bırakma, ne olursun peşini
Kalpleri aydınlatan, “Mânâ’nın Güneşi”ni
Biz hayattan kovunca, her kapıdan kovulduk…

12/07/’13
Hanifi KARA