Kovan Şiiri - Önder Karaçay

Daha yeni patladı bu volkan
Düşünce sınırlarını aştı
Sıyrıldı aradan zaman ve mekan

Kendini kıyıdan zor aldı
Sonsuzluğa koyverdi

Sevgi arısı sonunda
Bal yapmak zorunda kaldı

Saçları ve kirpikleri bir üzüm salkımı gibiydi
Üzümü sıktıkça gözyaşları ile aşkına şıra yapıyordu

Ağzında ki tatla
Uçsuz bucaksız bir okyanusa daldı

Ölmek dünyadan elini eteğini tamamen çekmek değildir.
Ölümsüz tinler binlerce yıl yaşar.
Kendisi yokken adını yaşatacak bal tadında eserler vermektir.
Gönlünü kötülüklerden ve kinden tamamen çekebilen bir insanın;
Dünyası çiçekler ve kovan, yaşamda arınmak ise kovanda baldır.