Kovan Şiiri - Önder Karaçay

Daha yeni patladı bu volkan
Düşünce sınırlarını aştı
Sıyrıldı aradan zaman ve mekan

Kendini kıyıdan zor aldı
Sonsuzluğa koyuverdi

Aşk arısı sonunda
Bal yapmak zorunda kaldı

Saçları ve kirpikleri bir üzüm salkımı gibiydi
Üzümü sıktıkça gözyaşları ile aşkına şıra yapıyordu

Ağzında ki tatla
Uçsuz bucaksız bir okyanusa daldı

Ölmek dünyadan elini eteğini tamamen çekmek değildi
Kendisi yokken adını yaşatacak
Bal tadında eserler verdi

Gönlünü kötülüklerden ve kinden tamamen çekti

Dünyası çiçekler ve kovandı
Hayatta arınmak kovanda baldı.