Kova Pınar Şiiri - Nebi Ünler

KOVA PINAR

Yine ellerim boş… Cep delik cepken delik
Asla bitmeyecek yaşarken, uğradığım kahpelik…
Kırıldım pare pare… Tuz buz olmuş aynayım
İstikamet bir çukur… Kalp gizli bir cephanelik!

Ruhum da tepinenler üzerimde gezinsin
İmam, kefen istemem… Desinler; çok rezilsin
Cevabım şu olacak, günahlar mağduruyum
Felek alnıma yazmış, Hep sürünsün, ezilsin.

Derin bir nefes çekiverdim cigaradan
Ağır ağır çıkarken otogardan
Bir sükûta bürünmüş beklenen kelimeler
Sanki ölüm çıkıyordu Sakarya’dan

Kaç kuyruklu yıldız geçer, herkesin hayatından
Demişler güya; “İnsan kaderini kendisi seçer
Tevekkül içer iken ben, Kova Pınar/ın dan
Diyorum; O’na rağmen, ha ha ha! Nah seçer!

Gene nerde kalmıştık hey yalnızlık, zamanındayım
Gamze Pınarı, Koca Ceviz ve Aşiyan ve gölgem…
Ol derse olduran, öl derse öldürenin yamacındayım,
İnandım iman ettim bir tek senin olmamalıdır gölgen.

Kova, Pınar kim bilir ki nerde kimlere sebil
Dedeoğlu Aşiyan da ben, yapayalnız sersefil.

Dedeoğlu Aşiyan, 29.07.18 – 19.48 Y.Y.