Kötüyüm... Şiiri - Çağatay Yalçın

Gece yine çöktü bütün hüznüyle şehrin üstüne…
Ben yine hücremdeyim…
ve yine ürkütücü sessizliğim,
soğuk yalnızlığımla beraber…
Karanlığın efkarı doluyor hücreme yavaş yavaş…
Bir ses geliyor derinlerden,
bir ezgi,bir müzik…
”Fikrimin ince gülü” diye başlayan,
”Kalbimin şen bülbülü” diye devam eden…
Tüm şiddetiyle duvarları yumrukluyor bu ses…
Yankılanıyor,
ve iliklerime kadar işliyor sonunda…
Bir garip oluyorum,
etrafa bakıyorum çaresiz çaresiz…
Sazıma uzanıyorum duvarda asılı olan,
ama titriyor,adeta ürkercesine…
Pas tutmuş tellerine ağlıyor sanki…
Dışarı çıkmak istiyorum,
boş sokaklarda yürümek,yağmurda ıslanmak…
Ama kımıldayamıyorum,
sanki kilitlenmişim olduğum yere…
Gönül pencereme dolu taneleri vuruyor acımasızca,
adeta dövüyor yüreğimi…
Bağırmak istiyorum,
haykırmak istiyorum…
Ama konuşamıyorum…Susuyorum…
Sadece çevremi izliyorum,
ürkütücü,çaresiz ve pervasız bakışlarımla…

Ahh Trabzon…
Karadenizin hırçın çocuğu…
sevdamın şehri,
aşkımın mazisi…
Bir zamanlar yüreğime hükmederdim,
ama sen hapsettin beni yüreğime…
Sana ak defter kara saçla geldim,
kara defter ak saçla gönderiyorsun beni…