Kötülüğün gölgesi Şiiri - Serdar Yusuf

Kötülüğün Gölgesi

“Elimde bir gizem var,”
fısıldadı Şeytan, gölge gibi sessiz.
Havva durdu, gözleri yıldızlar kadar meraklı,
Ademe seslendi:
“Kötülük nerededir?
Dalında bir elma,
Her yaprağı bir sır,
Her ısırık bir bilmece.
Yesen pişman olursun,
Yemesen pişman olursun yine.”

İlk kez Habil tattı bu duyguyu.
Toprak bir kez kan gördü bağrında.
Yağmur damla damla ağladı.
Her şey boynu büküktü.
Artık başka bir gerçek vardı:
Ölümün kokusu,
Tüm rüzgârlarla yayıldı.

Zalim Kabil zihninde yeşerdi.
Belki o da bir kurbandı kadere.
Tutsa elini, kesse dilini,
Merhamet dilense, açsa avucunu…
Artık zalimdi Kabil.
Bir efsane olacaktı: kötü bir efsane.

Dağlar onu sevmeyecekti.
Ne bir eşkıya, ne bir hayalperest.
O saf kan zalim olmuştu, Şeytan ile birlik idi.
Ne baba, ne ana duası aldı.
Gözleri cahilce dolandı.
Can kokusu tuttu dizlerini,
Ve Toprak Ana’ya yalvardı.

Tarih değişmedi.
Zaman da öyle.
Kimine Firavun düştü, kimine Musa.
Kimi taşı sevdi, kimi denizi.
Kimi güneşe aşık, kimi yıldıza.
Ama hep bir zulüm vardı,
Haklıya da, haksıza da.

Korku bastı zihinleri.
El muhtaç.
Göz görür, gönül gölgelerde dolaşır.
Ve karanlığın içinden, sessizce bir yol arar.

Hani Dünya zalimdi.
Hangi bahar çiçek açmadı?
Hangi rüzgar güzel esmedi?
Hangi toprak bitki vermedi?
Hangi dal, rüzgârın fısıltısına boyun eğmedi?

Bir çocuk özlemiydi gözlerimde,
Bir barış güvercini.
Felsefede bir varı bulmaktı:
Hüznün içinde sevinci ararken,
Güvene rastlamaktı hayal.

Ve tam o anda,
Karanlıkla masumiyet arasında ince bir köprü kuruldu.

Zulüm, kan’dı çocuğuna dua ederken.

Bir kuşu vurmak.
Bir dalı kesmek.
Bir balığa olta atmak.

Bir rengi severken diğerini kara atmak.
Bir dili överken diğerini yok saymak.
Bir insanı severken diğerini ezmekti.

Her eylem bir gölgeye dönüştü.
Ve kötülük, şeytani bulutların içine gizlendi.
Zihinlerde yaşar.
Ve biz onu uyandırırız.

Ve dünya sustu bir an için.
Gökyüzü ağır.
Toprak titrek.
Ama insanın gözlerinde hâlâ bir ışık vardı,
Küçük, kırılgan, ama dirençli.

Kötülük her yerdeydi,
Ama umut, sessizce fısıldıyordu:
“Her zulüm bir gün biter.
Her karanlık bir ışığa kavuşur.”

Her göz görmese de.