Kötülüğe Alışmış Şiiri - Kemal Berk

Elim kolum bağlanıp, kelepçeler vurulmuş
Yüreğim kap karanlık, zindanlara atılmış
Kap karaağaçlardan, bin bir çiçek savrulmuş
Ne oldu insanlara, kötülüğe alışmış

Her zorluğun içinde, gülümseyen gözlerin
Karanlık kuyularda, dile gelen sözlerin
Ateşlere atılıp, gül bahçede güllerin
Gormesini bilmeyen, kötülüğe alışmış

Herkes ayrı dertlidir, derman nedir bilmeyen
Can dediği cananın, derdiyle dertlenmeyen
Havalarda uçarken, dostuna hiç gülmeyen
Kibir tavan yapınca, eğlenceye alışmış

Kapatmış gözlerini, hiç bir şeyi görmüyor
Zehir zemberek sözü, kendi söyler duymuyor
Kainatın kurala, kendi bile uymuyor
Umursamaz tavrıyla, isyanlara alışmış

Düşünmeyen fikirsiz, düşünene kızıyor
Üreteni görünce, hemen o an azıyor
Elinden iş gelmeyen, boş konuşup yazıyor
Arpasız saman yiyen, anırmaya alışmış

Herkes bir şey söylerken, gerçekleri saklıyor
Utanmayı bilmeyen, her türlü haltı yiyor
Ulu orta konuşma, yaptığın ayıp diyor
Şom ağızlı sus diyor, haksızlığa alışmış

Kemal'eren Kemal Berk
9.4.2021