Kötü Kul Şiiri - Abbas Paksoy

Karnın doyarsa, kalkar her bir yanın.
Çok kötü şeyleri çeker, pis can’ın.
Yüzülmez sanma, sırtındaki gön’ün.
Hakkın bıçağı körelmez, kötü kul.

Yaratan, elbette eyler, bir tımar.
Neşeliyken, vurur sana, bir şamar.
Sırtında, ne palan kalır, ne semer.
Bu kadar ileri gitme, kötü kul.

Kör şeytan, el’iyle vurmuş aşı’yı.
Sana dost eylemiş, nankörle şaşı’yı.
Usanacaksın, taşıyı taşıyı.
Dost kazığı yersin, elbet kötü kul.

Sen azmışsın, yolacak yer ararsın.
Şer’ini getirip, bize sorarsın.
Şeytan’ın olmasa, neye yararsın.
Yol’unu dahi bulamazsın, kötü kul.

Hayır’ına dağıtın, kimse almaz.
Davetli misafir, sofra’na gelmez.
Senin rızkında, helallinden olmaz.
Helal ekmek, haram sana, kötü kul.

Bitecek iş’i bile, bitirmezsin.
Bir yerde, iyiliğe oturmazsın.
El’inde olsa, yaz’ı getirmezsin.
Kul’u, don’da öldürürsün, kötü kul.

Kin ile gelir, geçer, böyle yaş’ın.
Dil’ini yüler, otuz iki diş’in.
Her yerde, küfür’ü basarsın peşin.
Bir gün, sana döner küfür, kötü kul.

Nereye varırsan, işin görülür.
Dar gönlünde, gerildikçe gerilir.
Yaptıkların, bir gün, elbet sorulur.
Bela’lı kervan’ın durur, kötü kul.

Aklın yoksa, göz’ünde mi, hiç görmez.
Kötü’nün yanına, iyi kul varmaz.
Hakkın sır’larına, kul aklı ermez.
Sır’a kadem-i basmazsın, kötü kul.

Kalbin ile göz’ün, şeytan’ı güder.
Ayaklarında, kötü yol’a gider.
Ölür iken, dil’in şahadet eder.
Allah, seni duymaz gayrı, kötü kul.

Bu dünya’yı, nice kötüler çaldı.
Ecel, bir pençede, can’ını aldı.
Kul’lar, paketleyip, ahret’e saldı.
Bilmem, halleri nasıldır, kötü kul.

Kötü kul’lar, dünya’da nasıl yaşar.
El’imiz bağlı, buna akıl şaşar.
Dil’imiz, hemen intizara koşar.
Ahret’te bile, sevilmen, kötü kul.

Emanet’in, bir gün, geri verilir.
Elbet, hakkın huzuruna varılır.
Orda, bütün hesapların sorulur.
Dil’in lal olur, konuşmaz, kötü kul.

İnsan’ı uyarmak, hayır sayılır.
Sanma kine, şeytan seni kayırır.
Allah, cümle kullarını doyurur.
Paksoy’da, bir ekmek bulur, kötü kul.