Kötü gün yok, kötü insan var. Çünkü en ağır yük, zamanın getirdiği değil, insanların bıraktığıdır. Bir söz, bir tavır, bir ihanet… Bunlar, bir günü kötü yapmaz. Ama insanın içini, ruhunu, inancını kemirir.
Hayat, kendi başına nötrdür aslında. Sabah güneş doğar, gece karanlık çöker. Ama aradaki boşluğu dolduran biziz; bizim seçimlerimiz, sözlerimiz ve davranışlarımız. O boşluğu iyilikle dolduran da var, zehirle dolduran da. Ve ne yazık ki, her zehrin izini temizlemek o kadar kolay olmuyor.
Kötü gün yok... Çünkü bir gün kendi başına ne yapabilir ki? Bir gün seni incitemez, bir gün seni yalnız bırakamaz. Ama insanlar bırakır. Umutlarını yerle bir eden, güvenini yıkan, kalbine soğuk bir bıçak gibi saplanan da onlardır.
Ve bu yüzden, bazen kötü gün diye düşündüğün zaman, aslında sana en büyük dersleri verir. Çünkü o günlerde kötü insanları tanırsın. Sana kim olduğunu, neyi hak ettiğini, nelerden uzak durman gerektiğini öğretirler. Fakat o dersler, çok pahalıya mal olur. Kalbinden, huzurundan, inancından çalarlar.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta