Kötü Gün Yok Kötü İnsan Var

Kötü gün yok, kötü insan var. Çünkü en ağır yük, zamanın getirdiği değil, insanların bıraktığıdır. Bir söz, bir tavır, bir ihanet… Bunlar, bir günü kötü yapmaz. Ama insanın içini, ruhunu, inancını kemirir.

Hayat, kendi başına nötrdür aslında. Sabah güneş doğar, gece karanlık çöker. Ama aradaki boşluğu dolduran biziz; bizim seçimlerimiz, sözlerimiz ve davranışlarımız. O boşluğu iyilikle dolduran da var, zehirle dolduran da. Ve ne yazık ki, her zehrin izini temizlemek o kadar kolay olmuyor.

Kötü gün yok... Çünkü bir gün kendi başına ne yapabilir ki? Bir gün seni incitemez, bir gün seni yalnız bırakamaz. Ama insanlar bırakır. Umutlarını yerle bir eden, güvenini yıkan, kalbine soğuk bir bıçak gibi saplanan da onlardır.

Ve bu yüzden, bazen kötü gün diye düşündüğün zaman, aslında sana en büyük dersleri verir. Çünkü o günlerde kötü insanları tanırsın. Sana kim olduğunu, neyi hak ettiğini, nelerden uzak durman gerektiğini öğretirler. Fakat o dersler, çok pahalıya mal olur. Kalbinden, huzurundan, inancından çalarlar.

Ama ne olursa olsun, bir şey hep sabit kalır: İnsan, kötülüğü başkalarına yükleyerek değil, kendini korumayı öğrenerek güçlenir. Çünkü kötü insanlar var, ve her zaman olacaklar. Ama onların seni mahvetmesine izin verip vermemek, hâlâ senin elinde.

Her kötü insan, ardında bir iz bırakır. O izi taşımak zorunda kalırsın belki. Ama o iz, bir yara olmaktan çıkıp, bir hatırlatma olur zamanla. Sana kim olduğunu, neyi hak ettiğini ve neye "hayır" demen gerektiğini hatırlatır.

Kötü gün yok, kötü insan var. Ve sen, bu kötülüğe rağmen hâlâ ayaktasın. Bu, onların yenilgisi, senin zaferindir.