Kötü Çocuk Şiiri - Affan Ceylan

Bilir misin sokağın o soğuk kaldırımını
Sokak arası maçlar ve garip çocukluk aşkları
Şimdi yaşananlarsa o zamanlar için masaldı
Bilemem o anıların kimler için değeri vardı

O sokağı koruyan dört tane çocuk vardı
Çocuk deyip geçme ! Hepsinin birer hayali vardı
Şimdi hepsi hayat merdivenlerinde tıkalı kaldı
-E, ne yapsın onlar sadece ayakta kalmaya çalıştı

3-5 kuruş para yeterdi olmak için umutlu
Cebim boştu ilkokul dayaklarıyla çocukluk
5 yaşında öğrendiğim hayat tek bir soluktu
O zamandan beri yüz hatlarım hep bi' soluktur

Çoğu akranıma göre de ben kötü bir çocuktum
10'larıma gelince herkes gibi bir yöne koyuldum
Sonu kötü oldu çünkü iyice içime yumuldum

Nakarat

Üzgünüm anne, istediğin gibi olamadım
Özrümü affet, yine yolu bulamadım
Yaşıyorum gaflet, çekme sakın hasret
Gözlerinin içinde ölmüşüm anne

2. Kısım

Harap bir geçmişimle duvara tutunan pençeler
Bu cani hayatta, hala nasıl ötebilirdi serçeler
On dört yıldır ayakta lakin hala yolda sendeler
Çocuk muamelesi görmekten oldu bedeni derbeder

Evime Güneş girmez oldu, sökülse dahi perdeler
''Sokakların sahibinin hali'' artık herkesten beter
Göz yaşlarımdan akan kanlar bana şahitlik eder
Birinizde bakmaz oldu, kim bilir bu şair ne der ?

Başkalarını göremez oldu, kapandı göz kapaklarım
Ağlamasam da durmaz oldu, sihirli göz yaşlarım
Gönlümle yaşlanıp da kör gözüyle yazmadım
Ben hayatın anlamını, senin gözlerinde yaşardım

Karanlık ruhlar bugün bedenlere karışmış
İnsanların bedenleri, ruhlarına taşınmış
En iyi dostlar bugün, karşı safta yarışmış

Nakarat

Üzgünüm anne, istediğin gibi olamadım
Özrümü affet, yine yolu bulamadım
Yaşıyorum gaflet, çekme sakın hasret
Gözlerinin içinde ölmüşüm anne