Kötü Adam Şiiri - Muharrem Kılıç

Allah’ım; kullarından,
Ekmek, aşı kıskanmadım.
Ben bir “kötü adam”ım.

Tarla, taşı kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.

Dünyaya geldim geleli,
“İnsanı” sevdim seveli,
Bilirim bu yol çileli,

Gözde yaşı kıskanmadım,
Ben bir ”kötü adam”ım.

Allah’ın verdiği malı,
Kullarına dağıtmalı
Deyip de açtım kolları,

Üçü, beşi kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.

Değil midir dünya fani?
“Hayır” diyen varsa, hani!
Çıkınca bu yola yani,

Yolda, başı kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.

Ulu orta her halini,
Deme sakın sen kal’ini.
Çekemezsin vebalini,

Barda başı kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.

Allah’ın fani kuluyum,
Demedim ki “Ben uluyum”.
Kim kaybetmiş, ben bulayım?

Canda leşi kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.

Toprağım, köprüyüm, yolum.
Bilirim, ölümlü kulum.
Ne verilirse kabulüm.

Gözde kaşı kıskanmadım,
Ben bir ”kötü adam”ım.

Halka döndükçe yüzümü,
Üzüp gittiler özümü.
Dinlemediler sözümü.

Kuru, yaşı kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.

Bu yurdun dört ucu benim.
Hepsine sonsuz güvenim.
Efe, zeybek ve seğmenim.

Ben dadaşı kıskanmadım.
Ben bir “kötü adam”ım.

Ekmek atım, taş attılar.
Gözüm yumdum, kaş attılar.
Ve bir fitne başlattılar.

Gönüldaşı kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.

Bir bağ diktim, kuruttular.
Emek verdim, unuttular.
Ben güldükçe, somurttular.

Ben yoldaşı kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.

İyi-kötü karıştırdım.
Küsülüyü barıştırdım.
Nefsle gönlü yarıştırdım.

Sabır taşı kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.

Bir Çoban’ım ben adımla,
İki cihan muradımla,
Kendi çektiği atıyla,

Giden naaşı kıskanmadım,
Ben bir “kötü adam”ım.

(12.06.2000-Ankara)