Kotanlı Memo Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bir varmış, bir de yokmuş,
Bir harami varmış ‘Kotanlı Memo’ namında,
Bir başına Dağlar Padişahı,
Bir başına Dağlar Hakimi,
Kervan yollarını bir başına kesen uğru.
Ne vurmadığı kervam kalmış,
Ne canına kıymadığı adam,
İdamına devlet çıkarmış
Ferman.

Mehmet Çavuş; Kotanlı ‘nın belalısı,
Haramiyi düze indirme sevdalısı,
Feda etmiş ömrünün onbeş yılını Kotanlı ‘ya,
Uğruyu ipe çekmek için
Zeytin üstüne andlar içmiş
Tanrı ‘ya.

Günlerden bir gün
Çevirmiş Kotanlı ‘yı Allahuekber Dağları ‘nda
İnler-cinler top oynarken yanında,
Mehmet Çavuş ‘ta asker mangalarca,
Daralmış daralabildiğince çember,
Ellerde mavzerler, dillerde tekbirler,
Başlamış vızıldamaya kurşunlar sarp kayalıklarda,
Barut kokusu içinde gökler,
Yerler.

Doluya koymuş Kotanlı;
Almamış,
Boşa koymuş;
Dolmamış.
Haykırmış sarp bir kayanın arkasından
Görmezlikten gelsin diye Mehmet Çavuş,
Fırsat tanısın diye,
Bağışlasın diye,
Andlar içmiş haramiliğe tövbeler edeceğine.
Bağışlar mı Mehmet Çavuş dediğin,
Geçirmişken ellerine?

Kotanlı Memo, önüne bakmış; kaçacak yer yok,
Ardına bakmış, kaçacak yer yok,
Tek umut bir kapalı kapının ardında;
O da Mehmet Çavuş.
Gel gör ki; Nuh dedimi peygamber demiyor,
Bağışlamıyor, bağışlayamıyor,
Peki, Kotanlı Memo ‘ya
Ne kalıyor?

Aslında; ikisi de Memo,
İkisi de Mehmet,
İkisi de Mehmetçik
Ama biri yolunu yitirmiş her nasılsa,
Obiri; kendini yurduna adamış asker,
Görev yerine getirilmek
İster.

Mehmet Çavuş merhamet mi eder haramiye?
Tek ses çıkar dudaklarından:
‘Teslim ol…’
Diye.

Akrep darda kalınca zehirlermiş kendini,
Kotanlı zehirleyememiş,
Doğrultmuş mavzerini.
Hedef; Mehmet Çavuş ‘un üçüncü düğmesi,
Bir tek saniye bile sürmemiş
Kotanlı ‘nın çavuşu
Öldürmesi.

Çavuş toprağa düşünce, Kotanlı ufka bakmış,
Seller gibi yaşlar akmış gözlerinden yanaklarına,
Vurup parçalamış mavzerini taşlar üstünde,
Demiş:
‘Lanetler olsun bana! .. Bana yazıklar olsun! ..
Kurşunum bir askerin göğsünde! ..
Yazıklar olsun askere kalkan ele! ..
Yazıklar olsun o kurşuna,
O mavzere! ..’

Çekmiş Kotanlı Memo bu kez tabancasını,
Dayamış namlusunu şakağına,
Bir tek el boşaltmış bir görülmemiş öfkeyle
Ve Mehmet Öavuş gömülmüş dağlara
Katiliyle.

(MİTİL OSMAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 61-63/100)