Koşuyorum… Şiiri - Hüzün Yücel

Deli gibi koşuyorum
Nereye varacağımı bilmeden
Koşuyorum deli deli
Soluksuz, kan ter içinde

Artık bana ait bir yer yok
Sığmıyorum hiçbir yere
Dün,
bir kalbim kalmıştı bana dair
Onu da bugün parçaladılar,
Yok ettiler

“Para” dediler üç kuruşa sattılar
Yaşama,
insanlığa ait ne varsa, yok ettiler
“dediye koduya” sattılar
onurlarını, iki yüzlülüklerini
ortaya koydular
şimdi bana kalan iç acısıyla koşuyorum

Deli gibi koşuyorum
Nereye varacağımı bilmeden
Koşuyorum
Soluksuz,
kan ter içinde
koşuyorum

Her koşuşta canım daha da yanıyor
Acı veriyor,
Kahpeliklerini vurdukça yüzlerine
Daha da saldırıyorlar
Bu kez yıkmak için çabalar içinde
Pişkin pişkin vuruyorlar
Her bıçak darbesini

Artık gerçeği saklayacak
Maskeleri de yok
Yüzleri çıplak duruyor karşımda
Kalp gözleri yok olmuş
İnsanlıktan çıkmışlar

Son bıçak darbesi kilit vurdu
Yüreğime
Ha bir de evime
Şimdi açamıyorum
Her kilidi çevirişimde
Hem evimi, hem kalbimi

Şeytan ayini ile kutsamışlar kendilerini
Kötülüğün elçisiyle ortaklık içinde
Pusudalar
Kurban arıyorlar kendilerine
Ve şeytan ayininde kutluyorlar
Kötülük zaferlerini
“Korku filmi” gibi izlerken
Yine koşuyorum

Deli gibi koşuyorum
Nereye varacağımı bilmeden
Koşuyorum deli deli
Soluksuz, kan ter içinde
Koşuyorum…

05 / 06 / 2006