Koşuyorum Şiiri - İsmail Barış Yavaş

Nereye koşarsan koş,
Hep aynı mesafede aşk.
Soğuk bir ocak gününde ilkokulun,
Tebeşir beyazıyla vurgulanmış kar.
Altı çizilmiş,
Ve tırnak içine alınmış utangaçlıkların başkenti;
Çocukluğum...

Ben seni heceliyorum,
Türkçe dersinde.
İlk,
Adını yazmaya gayret ediyorum defterimde.
Ve isminle söküyorum okumayı.

Ne kadar hecelersen hecele;
Adlarımızın yan yana okunmasıydı aşk.

O güneş kılığında saçların,
Bir sarı şelale.
Oysa hiçbir ders kitabı yazmıyor,
Güneşin omuzlarına aktığını.

Bir köy sabahı tadında uyanışların,
Gözlerinden çocuklar;
Sokaklara koşuyor.

Sesini kuşlardan almışsın Frig’te,
Bir sıcak çaydı ellerin,
Teneffüs saatinde.

Sesini türkü diye duyarım,
Annemin köyünde.
''Acı köyde ya o yüzden türkü,
Yoksa roman olacak,
Kentimizde geçse öyküsü.''

Dedik ya,
Nereye koşarsan koş;
Aynı yerde kalıyor aşk.
Çocukluğumda yani,
Tebeşir kokusunda tahtanın,
İlkokulun önlük maviliğinde.

Kasım 2019, Kütahya