Koşunun Sonu Şiiri - Erdal Ceyhan

Dayanacak gücüm kalmadı
Kış gelmeden ölmeliyim, Lale
Yaksınlar gövdemi, küllerimi bir vazoya koy lütfen
Böyle daha ince,
Sigara içmelisin karşısında
Ölüme böyle önem vermemelisin
Yatağına yatınca,gözlerini kapatınca
Uyuyormuş gibi,uçtuğunu sanarak
Örneğin, musluğunu açık bırakmışsın
Uyu,-böyle kandırıyorum kendimi-
Kalbim, damarlarına söz anlatamıyor artık,Lale
Hep öyküler anlatıyorum kendi kendime
Sonu olmayan masallar uyduruyorum
Kolumun gücüne güveniyorum kimi kez
Bakıyorum gün gün o da aldatıyor.
Kafam ufacık bir kutu, doldukça boşalıyor
Gittikçe yoruluyorum, dinleme gücüm sıfır
Şarkılar söylemeye çalışıyorum
Sesim çıkmıyor.

Işığı söndürünce bir sessiz gece başlıyor
Her gece nice hücremin beni terkettiğini duyuyorum
Daktilomun tuşları basmıyor
İtince kapı açılmıyor
Öpüyorum,sevdiğim olmuyor.
Böyle bir yalnızlıkta Lale
Öcümü kitaplardan mı alayım?
Bakıyorum bir duvarı örüyorlar
Yıllar geçiyor
Duvar dün gibi yıkılıyor.
Diktiğim fidanlar çürümüş kalmış
Kocaman adam olmuşum
Büyüdüğümün farkında değilim,
Söyle, niye direnmeli?
Niye yalan söylemeli bilerek gerçeği,
Yaz diyorum bu son mektubu
İçine bir soru işareti koy,
Senden sonrakiler onunla avunsunlar.

Uzun mesafe koşucusu
Yarışı bitiremedi desinler.