Koşun Unutulmuş Sevdiklerinize

İnsanlara ilgimizde kullandığımız eşyalar gibi olmaya başladı,
Hani çok beğenerek aldığımız bir ayakkabı.
Yenisini aldıktan sonra ellemeyiz bile.
Oysa almadan önce kimbilir kaç kere bakmışızdır vitrine,
Fiyatına da bakmışızdır,
Cebimizdeki yetmemiştir almaya.
Ertesi gün bir umutla,
Bir daha gitmişizdir vitrinin önüne.
İnşallah bugünde duruyordur demişizdir içimizden.
Parayı denkleştirince hemen almışızdır onu.
Yani sahip olmak ne çok koşmuşuz peşinden.
Bir yenisini daha alınca da
Unutuvermişiz birden peşinden koştuğumuzu,
Dolabın bir köşesine atıvermişizdir öylece.
Ayakkabıya bu yaptığımızı,
Çevremizdeki insanlarada yapmıyormuyuz?
Hatta nedense sevdiklerimize daha çok.
İlk zamanlar nerdeyse öl dese öleceğimiz kişiler,
Bir anda en yabancımız olmuyormu?
Demekki aslında sevmemişiz,
Duyduğumuz bir hevesi sevgi sanmışız.
Çünkü sevilen yabanıcı olmaz hiçbir zaman.
İşte bakın dolabınıza,
Mutlaka çok eski bir ayakkabı, gömlek mutlaka çıkac aktır.
Yıllar geçse bile atmaya kıyamamışsınızdır.
Olmadık zamanlarda çıkar kullanırsınız bile eski olmasına bakmadan.
Kimi eşyalar bile bu kadar değerliyken size,
O halde
Bakın etrafınıza,
Dönün kalbinize.
Orda da uzun zamandır aramadığınız,
Ama kalbinizden atamadığınız kişiler var,
Bakın kalbinize, göreceksiniz onları.
Hadi o zaman,
Bulun onları,
Arayın
Gösterin sevginizi.
Bir gömleik, bir ayakkabı anlamaz sevginizi,
Ama kalbinizdekiler insan.
Yıllar geçmişte olsa,
Kabul ederler sevginizi,
Belkide yılların acısını çıkarmak istercesine,
Daha çok seversiniz birbirinizi.
Haydi ozaman ne duruyorsunuz,
Bakın kalbinize,
Ve koşun,
Unutulmuş sevdiklerinize.....