Koşu Şiiri - Yasin Kırkan

Neşe hareleri ruhunu kapladı
Tomurcuklanan gülüşler mimiklere yansıdı
Öyle ki dostların yanındaydı
Bilirdin bu neşenin de bir sonu vardı

Gün bittikce gece güneşi sömürür
Sessiz tepeler hiç beklemeden gözükür
Neşeyi sonsuz çukura süpürür
Düşünceler kafanın içinde süzülür

Yalnızlık gelir çat kapı
Görürsün dünyayı karıncalı
Bak bu ağrılar sancılı
Sırtına saplar kancayı

Karanlığın perspektifinde pencere
Cereyana kapılırsın fazla bekleme
Hasta olursun yok yere
Neden bunamıyordu artık bu pencere

Peşini bırakmıyordu bir türlü bu yalnızlık
Belki bir şanssızlıktı, belki de bir haksızlık
Ah şu anlam verilemez gamsızlık
Şartlandıracak seni bu şartsızlık

Gafil avlandı duygular
Şaşkınlığını gelen darbeler sorgular
Bir miktar buradaydılar , şimdiyse yoklar
Bu filmi kim böyle kurgular ?

Artık çok yorulduğunu bilmeli
O pencereyi baltayla yok etmeli
Yalnızlığı uçurumdan aşağı itmeli
Unutmak için meşakkatli yolu gitmeli

Yürüdükçe kalır izin
Çekilsin mutlu pembe dizin
Herşey olsun sizin
Yetecek sana bu karanlık dehlizin