Köstebek Şiiri - Canan Üçer

Gizlerin sığındığı
arka bahçesindeyiz düşlerin.
parçalanırken dehlizlerinde,
köstebeğidir
kendinin,
içine zincirlediğin
o kısık gözlerin.....

Bak kardan adam yapmış baban,
sen büyümeye çalışırken..

Uzaklaştıkça manyetik alanda
o mütemmim cüzün,
geri çağıran....
Kendini bilmek adına
öykündüğün
tüm teoriler, yalan..

Bilememiş baban,
hep çocuk kalıcaksın sanmış......

Sonra güneş görmemiş yüreğin,
sonra büyürken,
erimemiş içindeki kütlen.
Baban düşünememiş
içinde büyüyen köstebeği....
Sonra, sonrası,
haksızlık saydığın ağlaman.......

Ne varsa ezberletilmiş,
dudakaranda,
susmayı öğrendiğindeni beri.
Birden zaman tükenmiş,
zaman yüzünde sevimsiz bir kütle
oluvermiş, içini acıtan....

Derine, daha derine
eşeledikçe küllerini,
bir erkek bir dişi
zar atmış,
boğulmuşsun farklı dudaklarda.....

Şehvetin türküsünü
bacakarkasında doyumsamış
dağılıvermiş kasıkların.......
Tıfıl bir çocuksun şimdi,
akrep oyuklarında

Bildikçe, daha çok harcanmıyor mu
yaşam....
Kendine ait ne varsa, tanıma
öğrenme, eğer ki, umut taşıyorsan..
Gizlerine sarıldıkça
o kadar büyüyor yalnızlığın....
Ne kadar öğrenirsen
o kadar uzaksın yaşamdan....

Ruhunu toplayıp
suya dokunduğunda,
tad alacaksın gerçek olandan.
İnandığın ne varsa, bir kez daha düşün.....

Yaşam eritir sandı baban
kardan adamı....
Bilemedi..........

Şimdi kırıp buzunu,
çıkar içinden köstebeği
ve dayan babanın göğsüne

Henüz soluğuna uzanamadı
ölümün.
Ağla ağlayabildiğin kadar.......