Köstebek Şiiri - Özge Özgen 2

Biliyorum, yüzün imlasızlığı var bu şiirde

Ve gölgeni tutup, kendinle konuştuğun
O büyük andır korku

Sokağa dökülen, kardelen kokusu
dünyayı ablukaya almış
Çok eski bir bellekte
topluyorum
kırılanları

Eşitsizlik ağır basıyor
Hayatın toplamı sıfır

Sızıya gel... ağrısız yara olmuyor sonuçta

Kalbin kemikten yapılmış
Bilinçsiz hali
Hangi yumağa diş geçirir ki

Ben, şiiri sorguladım
Ben , çıplak ayaklarımla taşa bastım
Ben bütün cümleleri
boşluğa bıraktım

İmtihan, kanadında değil kuşların

Her martı çığlığında mesala
Ofkeme yağmur
suyu karışır
ve iki oğlan
doğar kaburgamdan

Koltukta, bir soğukluk
Yatakta bir ıssızlık

Zaman süslü bir köstebek gibi
Toprağı kazıp
En derinine inen
gövdemi sızlatıyor

Bu kurşunlar kime
Kime, bu kurşunlar, kime

Tut ki, öldüm
Bu ciğersizliğin bir katili olmalı