Kosova Şiiri - Ahmet Ferit Coşan

Bir kucak gül
Yugoslavya'nın bahtsız evladı
Kosova'ya gitsin.
Gitsin de güller
Silahları sustursun.
Sonra dört rüzgar, dağlarınıza
Günbatımından koparılmış
Bulutlar sersinler.
Güneş dansetsin yüzlerinizde,
Sevdalım yağmur
Yıkasın kanlarınızı sokaklardaki.
İnsanlar ölmesin,
Dedeler, nineler, torunlara
Masallar anlatsın.
Anlatsın da barış ne demekmiş
Yeniden öğrensin çocuklar.

Artık Kosava'nın dağlarında
Toprak, su, yeşil, kol, bacak
Parçalamasın toplar.
Gözyaşarındaki acılarla
Zehirlenmesin toprak.
Hey, hey insanoğlu hey!
Sen, kendi kendinin düşmanı olan
Dünyadaki tek varlıksın.
Ve ben her yeni doğan günle
Daha çok utanıyorum insanlığımdan.