Koşmapınar köyü Şiiri - Fahrettin Siyamoğlu

Ben Koşmapınar'lıyım dostlar
Koşmapınar köylüsü
Kastamonu ilinin Bozkurt ilçesinin
Şirinmi şirin bir köyünden
Ayakları çarıklı bir dedenin
Elleri nasırlı bir babanın oğluyum
Ama ben koşmapınar köylüsüyüm
Sizler gibi, birçoğunuz gibi.

Çocukken koyun güderdim
Uzaktan seyrederdim burunlu muhsiroğlu arabalarını
Akşam güneşi vururdu camlarına
Tozlu yolları karşı tepeden aşarken
Uzayıp giderdi o gurbet yolları
Kaşardım peşinden yetişemezdim
Uzak kalırdı Oday boğazı

Soğuk geçerdi kışlarımız
Yorgundu insanlarımız
Ama yinede tüterdi bacalarımız
Baharda gelin gibi olurdu kırlarımız bayırlarımız
Kıraç topraklarımızda yetişen buğday başakları
Dalgalı denizler gibi olurdu rüzgarda

Yukarıdaki değirmende öğütülürdü unlarımız
Evimizin önündeki fırında pişerdi somunlarımız
Çıraz deresinde külle yıkanırdı çamaşırlarımız
Bir babaannem vardı Osmanlımı osmanlı
Rahmetli dedem bile ondan korkardı
Sabah oldumu gelinleri kaçacak delik arardı
Emirler yağdırırdı sağa sola hayramdım ona
Dedim ya o anamdı o büyük anamdı o bir osmanlı.

Altı yaşında hasta kardeşimle
Abana sahilinden çığlık çığlığa
Bir vapur düdüğünde göçtük İstanbul'a
Sizler gibi babalarınız gibi, babalarımız gibi
Yıllar geçsede aradan
birçoğunuzun kulağında hala
Üç günlük düğünlerin ince zurna sesi
Belki hala tadı damaklarınızda
Bayramlarda tahta kaşıklarla yediğiniz pilavların
Belki hala izi silinmemiştir ellerinizin
Samanlık kapılarına astığınız yabaların
Ve tavan aralarında duran çıkrıkların.

Şimdi hepimiz İstanbul'lu olduk dostlar
Bir daha dönüp bakmadık köyümüze
Öksuz kaldı çam kokan tahta evlerimiz
Sönük kaldı ocaklarımız fırınlarımız
Tütmüyor artık evimizin taştan yapılmış bacaları
Uzaktaki köyden köpek sesleri gelmiyor
Çocuk ağlamaları yok komşu evlerde
Kimse beşik belemiyor
Ninni söylemiyor analarımız
Kınalı değil artık eller
Ojeli kızlarımız, bacılarımız
Harmandaki çiçek inciri açmıyor
Kayboluyor bir bir mezarlarımız
Dereler sular boşa akıyor
Kurudu değirmenlerimiz oluklarımız
Unuttuk patika yollarında gezmeyi
Ütülü pantolonlarımız, boyalı ayakkabılarımız.
Çok severdik onları lakaplıydı insanlarımız.

Yukarı köyde soluk, odayda köpekçi, esköyde sakarağa
Yurtta cıbırağa, hamalköyde patacı yok artık
Onlar asırlık çımardı köyümüzün direği idi
Onların hepsi birer ağaydı, çünkü onlar Koşmapınar'lıydı
Onlar çok beklediler yol kenarlarında
Onlar çok mendil salladılar vapur düdüklerinde umuda
Kimi yorgun düştü beklemekten
Kimi kahredip öldü kederinden
Kimbilir yüreklerinde daha yaşanmamış ne acıları vardı.

İşte böyle dostlar ben Koşmapınar'lıyım
Köyümü ve orada yaşayan insanları çok seviyorum
Sizleride her sene köyünüze, köyümüze bekliyorum.