Koşmak Şiiri - Melike Cakmak

Gözlerim...
Gecenin dumanında asılı , koyu gözlerim
Sigarasını dünyaya üfleyen
ürkek adamların nefesinde.
Acıyı demleyen küfürler savrulur dillerinden ,
Acım demlenir nefret kokusundan;
Kanaatkârlık sizleri cüssesine sığdırabilir mi ?
Tütün sarmak ve de yâr koynuna girmek
Içinize batan şeyden kurtaracak mıdır sizleri ?
Insan , tehlike çanlarını duyguları ayaklanınca çalar.
Söz bilir mi , durmak bilir mi , azı kanıksayabilir mi?
Koşmak lazım gelir , yoktur yürüyecek harcımız .
Gerçeklikten korkmayandır , yürüyen .
Ne gözlerim ne de ciğerlerim
Dünyayı varkılan gerçekliği temaşa edebilecek mi?

Gözlerimde hapsolmuş
şefkat yağmurlarını hissedemeyen
Ve yaşamak tarafından susuz kalmış zayıf adamlar
Nedir ki,temeli bile olmayan bu yersiz zulmün nedeni?
Kendi Sokağının buhranında,
kendi elleriyle gözlerini karartmış,
Hiç bir inkârcı yüzleşemeyecek gözlerimle.
Içemeyecek ,
ve bir aşk bile dilenemeyecek merhametten.
Kendini kendine bırakmamak için
Kendi kendine , kendi ayaklarıyla koşacak ölümüne.