Koşmak Şiiri - Meryem Şahin

Koşmak… Başı ve sonu aynı benzerliği taşıyan sade basit bir kelime. İnsanın koşmayı tanıması doğduğu anda başlar. Hayat denen olgunun içinde kimi zaman yavaş kimi zaman da süratlice koşar dururuz. Yavaş koşmanın adı yürüme olarak bilinse de aynı işlevin biraz ağırlaştırılmış halidir yalnızca. Bazen insan koşar, “neden”ini “nereye”sini bilmeden, elinde olmadan; hayat denen olgunun gizemli derinliklerine doğru, bazen insanı insan yapan o “sana ruh’tan sorarlar, de ki: o Rabb’imin emrindendir.” hitabında kısa ve öz olarak açıklanan, keyfiyeti kavranamamış mümtaz varlık. Bedenden müteşekkil insanın koşması anlaşılabilir bir fiildir. Beyninden gelen uyarılara uygun hareket eden vücut organlarının bu amaca uygun hareketidir kısaca. Gözle görülür, ne olduğu bilinir. Bazen da ruh denen; insanın içindeki kendisinin dahi tanıyıp bilemediği varlık, yani can, yani etten, kemikten, kandan, hücreden ari insan, hesaplanamaz bir hızla zaman mekan kavramını aşar geçer. Bedensel insanın koşusunda, yanında başka bedensel varlıklar da vardır yahut olabilir. Fakat beden libasından soyunmuş ruhun bu eylemi her zaman yalnızlık yüklüdür. Başka ruhlar olsun ister çoğu zaman yanında. Aynı yöne ayni menzile aynı hızla onlarla birlikte gitmek ister. Etrafına bakındığında ise yanında kendisinden başka kimse yoktur. Ve yoluna yalnız olarak devam etmek zorundadır. Bedensel insanın koşusu ulaşmak istediği ya da zorunlu olduğu menzilde her zaman mutlu sonla bitmediği gibi, ruhun yolculuğu da aynı şekildedir. Ulaşmak için çıktığı yolda bedene göre daha avantajlı bir yolculuğu olmasına rağmen yöneldiği hedefi yakalayamayabilir. Bunun türlü nedenleri olabilir. Bir de zamanın koşması vardır ki: ne hızlıdır, ne de yavaş. Herkes için eşit aralıkta, herkese eşit mesafede, kimseye toleranslı davranmadan,
“adam kayırmacalık” yapmadan. Her insanın doğduğunda başlayan koşması gibi onun da her insanın doğmasıyla başlar koşusu. Aynı tempoda devam eder, ne daha hızlı ne daha yavaş. Hedefe ulaşma bakımından da zamanın koşması diğerlerinden farklıdır. Menzile vardığında orada kimseyi bulamama, hayal kırıklığına uğrama gibi bir şey sözkonusu değildir. Zaman için; her insanın doğumuyla başlayan koşmak eylemi, koşunun sonunda hedefe ulaşmakla sonuçlanmıştır bugüne kadar. Bundan sonra da öyle olması kaçınılmazdır. Çünkü zaman yolunu, yolun sonunu iyi bilir, ulaştığı noktada artık koşu bitmiştir ve orada her insanın akşamı beklemektedir.