Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Âşık Reyhanî
Bağrını vermişsin kara toprağa
Ne yatarsın öyle bîre Reyhanî
Erzurum’dan uzak gözden ırağa
Düşürdün bizleri zara Reyhanî
Erzurum’dan göçün acıdır belki
İlahi bir emir kaderindeki
Gam keder gözyaşı sitemin yükü
İçimizde sızı yara Reyhanî
Bizde öleceğiz Reyhanî elbet
Tarih iz düşecek anacak ebet
Ol Ruhun şad olsun mekânın cennet
Gark oldu karıştı nura Reyhanî
Çok ozan tanıdık sen başka türlü
Vatanını seven edepli arlı
Her soruna hemhal kalpten duyarlı
Tabiptin ilaçtın çora Reyhanî
Vatansever gençlik senin eserin
Söz vatan olunca bir başka yerin
Gönül hududundan taştı değerin
Sığmaz asumana yere Reyhanî
İmanın ahlakın dinin ihlâsı
İlimin ışığı kuranın sesi
Âlemin meşrebin ozanın hası
Lisanı kültürü töre Reyhanî
İnancına bağlı doğru kul idi
Yetime öksüze arka dal idi
Yol iz bilmeyene kervan yol idi
Turnalarla çıktı tura Reyhanî
Fakir fukaraya ekmek aş oldu
Avrupa’ya giden Türk’e iş oldu
Yol bekleyenlere gözde yaş oldu
Kim görmüş ele boş dura Reyhanî
Fikirde yarıştı kendi özüyle
Gördüğünü yazdı çıplak gözüyle
Ömrünce aradı sazı sözüyle
Milletin derdine çare Reyhanî
Nuh’a gemi oldu Davut’a demir
Bazen mecnun bezen Belkıs’a emir
Hastalara sabır Hızır’a ömür
Göz ışığı oldu köre Reyhanî
Bazen Mahsuni’ye nasihat etti
Solcuya ders verdi nazıma çattı
İslam’ı kuran’ı hakkı anlattı
Meydan bırakmadı şer’e Reyhanî
Dal oldu mazluma hakka haklıya
Kem bakmadı asla ırkı farklıya
Aldırmadı baskılara korkuya
Başını eğmedi zora Reyhanî
Yaşayıp yaşatmak ondaki ülkü
Kara cehaletten korudu halkı
Dosttu dost canlıydı sert idi belki
İncitmedi kulu zira Reyhanî
Rüzgârla yarıştı şimşekle çaktı
Sevecen biriydi gönlü alçaktı
Para mal mülk servet gözünde yoktu
İtibar etmedi vara Reyhanî
Sazıyla titretti yer ile göğü
Gönlü aşk doluydu işin gerçeği
Dağdan ısmarladı sarıçiçeği
Baş koyduğu nazlı yâre Reyhanî
Mustafa’yım Reyhanîn erbabı
Neyleyeyim Reyhanîsiz türabı
Kaldırır mı gönlüm bu ızdırabı
Şu yüreğim pare pare Reyhanî
Reyhanî babaya yüce Allahtan rahmet, mağfiret diliyorum. mekânın cennet olsun büyük üstat diyorum. Bu şiirimi Reyhanî babanın sevenlerine hediye ediyorum.
Mustafa Deniz
Ya Gerçekten çok harika! sadece bu değil ki hepsi bambaşka harika şiirler! zaten Reyhaninin şiirleri sözkonusu ise bizim harika dememizin de bir anlamı olmaz. ama şunu diyorum biri çıksa da Reyhaninin tüm türkülerini, kasetlerini, yazılarını şiirlerini ve ona dair bu güne dek yazılıp çizilenleri bir DVDe toplasa biz de bunu arşivimizde bulundursak ne kedder hoş olur. yoksa biri zaten yaptı da benim mi heberim yok. arkadaşlar böyle bir arşiv zaten bende var diyen kim varsa Allah rızası için haber beklirem. tlf. 0505 468 93 68 ya da [email protected] adresinden ulaşabilirsiniz. ben de olanları da sizlere gönrebilirim. Allaha emanet olun.
Ya Gerçekten çok harika! sadece bu değil ki hepsi bambaşka harika şiirler! zaten Reyhaninin şiirleri sözkonusu ise bizim harika dememizin de bir anlamı olmaz. ama şunu diyorum biri çıksa da Reyhaninin tüm türkülerini, kasetlerini, yazılarını şiirlerini ve ona dair bu güne dek yazılıp çizilenleri bir DVDe toplasa biz de bunu arşivimizde bulundursak ne kedder hoş olur. yoksa biri zaten yaptı da benim mi heberim yok. arkadaşlar böyle bir arşiv zaten bende var diyen kim varsa Allah rızası için haber beklirem. tlf. 0505 468 93 68 ya da [email protected] adresinden ulaşabilirsiniz. ben de olanları da sizlere gönrebilirim. Allaha emanet olun.
aşık reyhani ye ALLAH tan rahmet diliyorum öncelikle erzurumu erzurumlu yu bukadar candan seven bir üstandı şiir deki sözler çok güzel ve gerçekten öyle bir erzurumlu olarak burdan dadaş lara sesleniyorum reyhaniyi unutmayalım NASRULLAH YILMAZ
reyhani üstada ALLAH tan rahmet diliyorum bir erzurumlu olarak ve böyle erzurumluyu seven erzurumu seven bir aşık bir dadaş unutulmaz diyorum
İstanbul'dan yorum yazan Sayın, Sultan Mustafa'nın yorumundan bir pasaj ne kadar güzel özetlemiş sanatçılarımıza, sanata, ozanlarımıza verdiğimiz değeri!.. İşte yorumdaki bu kısacık pasajın altına ben de imzamı etıyorum.
Büyük usta Reyhani'ye Allah'tan Rahmet diliyorum. Tüm ulusun başı sağolsun.
''biz öz kültürümüzü inkara başladığımız gün Reyhanilere sırt çevirmiştik, şimdi dönüp yüzüne bakacak yüzümüz yok. ne diyelim bizi bağışla üstad.''
Bir usta daha Rabbimin katına ulaştı ve şiirleri, deyişleri onu ölümsüz yapacak. Nur içinde yatar inşallah.
(Aşık Reyhani üstadın bugün ölüm haberini aldık. Allah rahmet eylesin.)
'Geldi geçti bir Reyhani
Gören olmaz...'
Ne kadar acı! Yıllardır Bursa'dayım, Reyhani üstad da Bursa'daymış ve benim hiç haberim olmadı. Öpemedim ellerini, nasihatlerini alamadım. Yazıklar olsun bana! Geldin, geçtin, görmedik, öldükten sonra gördük ama ne fayda! Affet üstadım, affet. - UĞUR BENEK
Nice ehl-i hünerin sağlığında bir tutam tuz yoktur aşına
Önce öldürürler onu sonra türbe dikerler başına
ortalık sanatçı müsveddeleriyle dolup taşmış. Kimi para kimi fizik gücüyle sanatçı yaftasını boynuna asmış, havasını atıp geziyor. Reyhani gibi bir sanatçı da vakur, sessiz ve derinden kimseyi incitmeden ve kimseye incinmeden gidiyor. eminim ki -Allah gecinden versin- başına türbe dikildiği gün o sözde sanatçılar bile Reyhaniye methiyeler söylemekten geri kalmayacaklar.
biz öz kültürümüzü inkara başladığımız gün Reyhanilere sırt çevirmiştik, şimdi dönüp yüzüne bakacak yüzümüz yok. ne diyelim bizi bağışla üstad.
Reyhani'nin şiirlerini yükleyen arkadaş. Bana mesaj yaz konuşacaklarım var.
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta