Babasını katledenlerinin cehaletinden korkmuş,
İntikamını almanın peşindeydi,
Öyleydi de,
Kimeydi kini,
Nasıl olacaktı,
Kana kan mı,
Cana can mı,
Yoksa.
Katillerinin topraklarında, çocuklarıyla olmaya,
O çocukları birer katil değil, insan yapmaya,
İşte intikamını almaya,
Yani o çocukları eğitmeye,
Düştü yollara.
Cehaleti silecekti dünyadan,
Bunu amaç bildi düştü yollara,
Dilinden bal aktı gözlerinden yaş,
Genç yaşında koştu gurbet ellere.
Yorulsa da pes etmedi yıllarca,
Fidanları büyütüp de oldurdu,
Fidanları ağaç oldu dal verdi,
Dallardaki çiçekler hep o kokar.
Bu ne emek bu ne sevda bu ne aşk,
Emekleri yolumuzda fenerdir,
Yeridir onun kalbimizdeki köşk,
Öğretmenim ellerinden öperim.
23.11.2014
Yaşar KopuzKayıt Tarihi : 23.11.2014 12:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gerçekten de o nedenle çıkmak isterdim yola. Ama değildi... Şehirde evimiz yoktu. Yatılı okumak zorundaydım. Öğretmen okulunu seçtim. Okul da beni... İşte o zaman gördüm ki ben öğretmen olmak için dünyaya gönderilmişim. Çocukların arasından kendimi kaybediyordum. Onlar bir şeyler öğrenince göklere uçuyordum.
Ve sonra ... Gördüm ki bütün emeklerimiz sağdıç emeğiymiş, havanda su dövmekmiş. Eğer cehaleti giderebilseydik gerçekten bu gün bu halde olur muydu ülke?...Kahroluyorum...
Şiirin güzelliğindeki kalemin ustalığını kutluyorum
tüm yüreğimle
TÜM YORUMLAR (3)