Köşeli ve Köpek Şiiri - Muammer Karadaş

Benim sürekli çıplak ruhum üşüyor sürekli
Bedenim dikenleri kanatıyor kanatlanıyor bedenim
Taşın özünde oturuyorum gözünüzden anlıyorum
Bağ diye aklımı bozuyorum, şırasından aşk oluyor
Ve adımı sürüyorum ortaya aşk diye aşk diye

Tezgâhlarında muhabbet tellallarının adım geçiyor
Yok satıyorum kendimi ticaretten anlamam ama
Benim sürekli çıplak ruhum, sırlarını satıyorum
Hayat, hayat bulanık bir su cenazemi yıkıyorum
Beton camilerin altından bir Hitit tapınağı çıkıyorum

Taşın özünde yatıyorum geçmiş elbet gelecek
Bedenim aşk damlıyor duman duman oluyorum
Geceyi aklıma katıyorum katıyorum ya bozuluyor
Sicili bozuk bir memur rüşvet alıyor ruhumu
Bilmiyor muyum sahte sahte umut kokuyorum

Bilmiyor muyum sahte sahte umut kokuyorum
Ama o bilmiyor kimse bilmiyor yok satıyorum
Üçe beşe umut bağlamış o bilmiyor ve kimse
Ticaretten anlamam bunu sana da anlatamam
Üçe beşe umut bağlamış kimseye, dağlıya da kentliye de

Çişi gelmiş garsondan sahte servis yapılmış hayat
Bakın gözünüz dalıyor yani gelecek elbet geçecek
Göçebe kokuyor hayat, kirli deniz; gül kokmuyor
Bilmiyor muyum akıl tasımın dibinde tortusu kalmış
Yadsıyor muyum bu hayat için harcadım mermilerimi

Bir mermi daha saklıyorum dilimin zulasında dilimin
Bunu da sana saklıyorum, sana kirli deniz yosunu
Yüreğim parçalanıyor saklıyor muyum ama bu sana
Adresimi ve telefonumu çiziyorum efkârınızdan
İzbe izbe kokuyorum her solukta ne geçmiş ne gelecek

Var mıydım, çarşambaları köşeli, pazarları köpek