Köşelerde Pencere Şiiri - Reşat Öztoprak

Ay ışığında ayak izleri
Bembeyaz tenin kadar
Soğuk bir rüzgar bu esen
Yüzüme çarpan parçalarsa
Yere dökülmüş bir kardan arta kalan

Sorsam zamanın başlangıcından
Şu anına kadar
Kim özleyebilmiştir
Benim seni özlediğim kadar

*

Varlığını istemiyorum bu sessizliğin
Yok olmayı bir rüzgara tutulan taş gibi
Yıllarca sürüp zamana yenik düşmeyi
Üstelik hiç laf dinlemeden gelen şu akşamüstlerini

Uyanıp uykulardan, biriken korkulara
Bir aslanın dişleri arasında
Son umudunu yitirip
Kendini bırakan ceylan gibi yenilmeyi

Korkuyorum her şeyi unutmaktan
Anılarımın her yerine sıçramış korkularım hariç

*

Şu deli gece, şu deli ayaz
Şu korkulardan yetim kalmış yatak
Bütün kapı ağızlarında durur sessizlik

Karanlıkta bir durağanlık, durgunluk
Bakışlarımdayım belki

Hey sizi ışıklar
Hepsi birden mi soluk bir kırmızı
Kökleri güneşin doğuşuna uzanan
Gümüş bir tepsinin bir yerinden doğan

Nedendir bilmiyorum
Bir duvar mı örseydik şuraya
Üstüne topraktan ağaçlardan bir dam
Belki benim sensizliğime
Senin de sessizliğine iyi gelirdi

Çok ağrıyan yerlerimize sıva yapardık
Bir de pencere koyardık köşelere
Birikemesin hiç yalnızlık diye
Kırçıllaşmadan zaman

Reşat Öztoprak