Koşar İnsan Şiiri - Abbas Paksoy

Güzel’e, gül’e, yaprağa,
Koşar insan, koşar insan.
Hava’ya, su’ya, toprağa,
Düşer insan, düşer insan.

Güzel’i, güler görünce.
Dil’iyle, selam verince,
Varıp, sohbete erince,
Coşar insan, coşar insan.

Sevdiği, meyil verirse,
Gönlü, karşılık görürse,
Kol’una girip, yürürse,
Şişer insan, şişer insan.

Centilmen, oynarsa rol’ü,
Koklarsa, koynunda gül’ü,
Ova’yı, tepe’yi, çöl’ü,
Aşar insan, aşar insan.

Paksoy'um, sevgiyi arar.
Sevdikleri, eder firar.
Deli gönlü, görür zarar.
Yaşar insan, yaşar insan.