Koşan adam Adil Şiiri - Yüksel Özbek 2

Adil yürüyordu güle oynaya,
Adil yürüyordu yaşam yolunda
Bir inşaat çukurunda,
Tatlı hülyalar ummanından,
Koptu düşen bir kalasla.
Kristal yıldızlar kümelendi kafasında,
Dökülüp dağıldı yuvarlandı,
Koptu beyin hücreleri birbirinden,
Adil direndi kopmadı bedeninden.

Cerrahlar geldi, cerrahlar gitti,
Neşter darbeleriyle kalbura döndü beyni.
Adil bir emekçi,
Adil bir baba,
Adil bir eş,
Adil beşerin yorulmaz silahşörü,
Adil'i tanımayanlar hüzünlü,
Adil bir gönül gülü.

On beşinde baba,
Otuzikisinde dede oldu,
Yürümek nedir bilmedi,
Koştu dolu dizgin hayat yolunda
Otuzbeşinde oldu emekli.

Adil bir emekçi
Adil bir bilge
Adil yaşam yolunda bir abide.

Adil tersyüz etti bilimi feni,
Yaşamaz dediler Adil'i bilmeyenler.
İstedi Adil, verdi Tanrı,
Yapılacak çok işleri vardı.

Kimse görmedi Adil'in ağladığını,
Kulaklar duymadı hayır dediğini,
Üçer üçer çıktı merdivenleri,
Beşer beşer indi.
Kar yağarken bahçeyi suladı,
Yazın tozunu aldı ağaçların.

Vedaya geldi geçenlerde Adil
Yüzünde eseri yoktu hüznün,
Dudaklarında bir tebessüm.
Ne tarafa sallayalım mendili şimdi,
Boyabat'a dedi Adil.
Hazır ol Boyabat aç bağrını
Toprağını taşını,
Yazını kışını,
Kurdunu kuşunu,
Hasretle öpüp kucaklayacak,
Tanrının kulu Adil geliyor