Koşabilmek Mutluluğu Şiiri - İsmail Topkaya

insan koşabiliyor iken koşmalı
devamlı koşmalı
dinlenerek koşmalı
aralıklı koşmalı
tempolu koşmalı
oyun oynarken koşmalı
ama mutlaka koşmalı...

bir şeylerden kaçarcasına değil,
ya da birilerini yakalamak için hiç değil,
kalbinin sesine kulak vererek koşmalı insan
adalelerini inletmeden
ve ruhunu sıkmadan
hayatı okşarcasına koşmalı...

tüm oyunların o sihirli eylemidir koşmak eylemi,
koşmadan bir oyun bulmak ve bundan büyük bir haz almak mümkün değildir neredeyse,
koşunun içine dengeyi ve bir de nesneyi ilave edersen
yaşamın kendisi çıkar ortaya...

rüzgara karşı değil ama
rüzgar yönünde koşmanın tadına doyum olmaz,
tepe yukarı zorlansa da insan
tepe aşağı bir ömür boyu koşasın gelir,
hele bir de yağmur çiseliyorsa,
hele bir de aşıksan
koşarken seni durdurabilene aşk olsun...

yaşamı sevmenin
ve yaşama tutunmanın
en güzel eylemidir koşmak eylemi
bir nebze olsun kurtulmak istiyorsan iç sızılarından
ve vakit henüz geç değilken daha
ve henüz
eklemlerin ve kasların çaresiz değilken
koşmalısın..

endüstriyel koşulara inat
tüm doğallığı ile koşmalı insan,
koşular seni terk eder gibi olsa da
sen asla terk etmemelisin koşuları
çünkü;
koşarken arındığını hisseder insan
dertlerinden
ihtiraslarından
ve tüm fakirliklerinden...

biliyor musunuz?
koşarken bize sunulan en büyük mucize
sağlıklı olduğumuzun bilinçli keyfidir yaşadığımız...

koşmak ve koşabileceğini biliyor olmak
ne büyük bir ayrıcalık tanrım...
ve koşabiliyor durumda iken koşmayıp
koşamayacak duruma geldiğinde koşamıyor oluşana hayıflanmak
ne büyük bir ahmaklık tanrım...