Koş Gel Şiiri - Abbas Paksoy

Koş Gel
Çiçekler açmış, domur domur.
Üzerine, yağıyor yağmur.
Gelemiyorum, toprak çamur.
Hadi, bana koş gel der, dallar.

Ruhumun yuvası, kafesi,
Bana hayat verir, nefesi.
İçimi, aydınlatır sesi.
Hadi, bana koş gel der, diller.

Hem bana yakınsın, hem ırak.
Seninle, nasıl kavil kurak,
Kalbimize, kelepçe vurak.
Hadi, bana koş gel der, yollar.

Dinlerim, bütün turnaları.
Kimi esmer, kimi de sarı.
Hepsi de, Paksoy’umun yarı.
Hadi, bana koş gel der, eller.