Körün Parmak Uçları Şiiri - A. Ali Ural

sandaldır ilgi, yanıltır
sürüklenir koroda dilsiz
yarasalar imrenir körlüğüne
iz bırakmaz okurken parmak uçları

karşıdan arşıya geçmek ne güzel
bir çocuk usulca elini tutar
gösterir gözüyle kavisler çizip
buzlu dallarından yemişler sarkan
tren penceresiyle yarışan ağaçları

saydam sobada yanan üzüm salkımlarının
kışlarla yüzleşen yeşil ferinden
fırlar sarmaşıklar buzları yarıp
karnavalda kaybolur gümüş saatler
eskimo evleri erir aniden

adres defterlerinden uğultular yükselir
isimleri çizilmiş ölülerin matemi
fotoğrafın flaşı ruhunu alır
gürültüyle kırar krizantemi

kucaklayamaz kapı kolları
koluma gir diyemez kapı koları
yalnız körler fark eder
masa temizlenirken ıslak bir bezle
sofradan kalkan açları

ah! Bu nasıl anafor?
ne çekiyor parmakları
uçlarıyla dokunuyor ağaca, güneşe, taşa
uçlarıyla kazıyor toprakları
ah! bu nasıl fosfor?

yer ver, işte ölüm
ayakta duramıyor, ön sıraya otursun
seç
işte siyahın tonları