Körüklenmiş sırlar Şiiri - Orhan Korkmaz

Rüzgâr, alevleri savurdu sessizce,
Bir çölün ortasında kaldı dilim.
Sen, uzak dediğin o kum tanesi—
Ben, kavrulmuş toprak, susuz bir iz.

Gecenin koynunda yıldızlar söndü,
İçimde bir fırtına, dudaklarımda zincir.
"Sevme!" diyen oldu, "yanarsın!" dediler,
Ateşe koştum, körük oldu nefesim.

Sakladım sırrını, gizli bir bahçede,
Güller diken, bülbüller sustu yolumda.
"Kimse bilmesin," dedim, "kalsın burada,"
Alevler içinde, sır oldu adın.

Bedel mi? Korkmadım ölümden bile,
Yeter ki sen, bir an olsun ısınasın.
Çünkü sen,
Yanmaz bir sır—
Ben, kül olduğumu bile unuttum.