Koru beni Aşktan Şiiri - Elif Gülay

kırık dökük bir hayat benimkisi
hep bir şeylerden kaçış
bir yerlere sığınmadan
belki yorulur yürek bu saklambaçtan
korkuyorum
koru beni aşktan

mutlu muyduk aşıkken
yoksa hep maske mi taktık
gidenlerin ardından
canımızı kemiren hislerin peşinden koşarken
bıkmadık mı acınmaktan
korkuyorum
koru beni aşktan

en kötü alışkanlık sevilmek
aş gibi, su gibi, ısınmak gibi
bir ten kokusu, bir hastalık nöbeti
bazı şeylerin eksikliğini hissederken
arkamda bıraktığım çakıl taşlarına aldırmadan
korkuyorum
koru beni aşktan

aynı kitabı tekrar tekrar okumak
bekleyerek sonunun iyi bitmesini
mutlulukla aşk ezeli düşman
sömürgesine almak isteyen ikimizi
korkuyorum
koru beni aşktan

baharda açan çiçekler gibi
gelip geçici aşkın tesiri
sonra elimizde kalan
yaralı, kırık, kopuk ruhlar yürekler
kim galip gelmiş ki bu savaştan
korkuyorum
koru beni aşktan

dersin ki ben kahramanıyım bu şiirin
cesaretin yıkarmış duvarlarımı
n'olur git üzerimize yıkılmadan
sonunda damlalar var biliyorum
koru beni aşktan
korkuyorum