ey ruhumun kocamış tanrıçası
şişirilmiş erdem
sönmüş yüz
vedası gerçekliğin
yitik özüne
ey körpe dünya
ve
büyük patlamanın ölümcül sesi
ve suskunluğu evrenin
hepinize ve her şeye
gülüyorum katıla katıla
kulaklarımda patlamanın çınlaması
evrenin düzensiz hamuru
hep birlikteyiz artık
düm düz bir çizgi
sonsuzr maviyiz
ve hiçlikte mızıka çalan bir çocuğun hınzır gülüşü
bizi çağırıyor
bu son gülüşümüz
ve son günümüz olacak
biliyoruz.
Kayıt Tarihi : 10.2.2007 18:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (2)