Körlük ve Görmek Şiiri - Muhammed Okay

Körlük,
Kör olmak,
Yokluğunun körlüğü ile kör olmak.
Kızgın demir ile gözleri dağlanmışçasına,
Küçük bir çocuğun gözüne kaçan sabunun acısıyla,
Mevzide patlayan şarapnel parçasının paçaladığı gözün karanlığı ile körlük.
Tüm renkleri solarcasına,
Tüm ışıkları kapatırcasına,
Tüm umutları kaybedercesine körlük.
Hiç bir sesi duymadan,
Hiç bir nefesi almadan,
Hiç bir uykuya gözleri sürgülemeden körlük.
Yokluğunun yerçekiminde sonsuz bir karanlığın girdabında kaybolası bir körlük.
Siyah,
Simsiyah,
Zifiri karanlık bir körlük.

Görmek,
Seni görmek,
Toprağı yırtıp filizlenen bir tohumun sabrıyla,
Özgürlüğüne kavuşan bir mahkûmun sevinciyle görmek.
Hayata ilk göz açışın,
Renklere,
Işıklara ,
Nesnelere ilk şahitlik yapışın heyecanıyla görmek.
Sürgünlerden,
Göçlerden,
Gurbetlerden yuvaya yeniden dönüşün mutluluğuyla görmek.
Sadece gözlerle değil,
Gözlerden başlayıp kalbe,
Kalpten başlayıp gözlerden evrenin her köşesine yayılan bir aydınlıkla görmek.
Varlığının yerçekiminde günışığı olup
yaşamın en ücra köşelerine kadar yayılan sonsuzlukla görmek.
Aydınlık,
Sevinçli,
Berrak,
Umutlu ve rengarenk bir görmek.