Körlük Şiiri - Tülay Taflan

Sevgide körlük ne demektir kimse bilemez
Bir bakmışsın yeşil ışığın yanmasını beklerken, körleşmissin
Sonra
Kör olduğunu unutarak daha ne kadar yol katetmen gerektiğini görmek için başını çevirdiğinde
Önünde aynı delinmez boşluğu görürsün
Sevgi şimdi senden çok uzaktadır
Artık yanlızsın alış...
Geç kalmanın hazin gözyaşları süzülürse yanaklarından
Gece mi yoksa gündüz mü
Diye sorarsan kendine
Verilen cevaplar gündüz desede
Kesin cevap gecedir.
Hatta bir ömür gecedir yaşanacak olan
Sadece
Artık yanlızsındır
Savaş şimdi bilinmeyen yanlızlık korkularınla
Yaşanamayan güzelliklere mi
Yoksa kaybedilen sevgileremi yanarsın
Seçim senindir
İşte kaçınılmaz körlük..
Ya gözlerin herşeyi görür
Kör seversin
Geç kalırsın
Ama geçen zamanı bir türlü geri getiremezsin
İlk önce insanlara değer vermeyi
Sonra da sevmeyi unutursun
Sana değer verenleri arar
Ama bulamazsın
Körlüğünden utanır açarsın gözlerini
Ama...
Körlerle bir ömür geçirmeye mahkumsundur artık yanlızsındır
Elinde parlarken o saf yakut
Işığıyla ısındığını
Farkedemezken sıcaklığını
Körlüğünün verdiği acizlikle
Göremezken başucundaki cevheri
Ararken çok çok uzaklarda
Kör bakerken dünyaya
Kaybedince ışığını
Kalınca zifiri karanlıklarda
Pişmanlığını hissedince taa derinlerde
Gökyüzüne bakıp ta içli içli
İzlersin kayan yıldızları bir bir
Ya yol yakınken anlarsın elindekilerin o paha biçilmez değerini
Ya da
Körlüğünün verdiği alışkanlıkla
Kabuğuna kapanır
Bir ömür sabredersin....