Körlük Şiiri - İsmail Uysal

Bir damla çiğ düşer ilk cemre ile
Bin minnet duyarak akar gözlerin
Havaya kin düşer, toprağa hile
Haklıyı haksızla yakar gözlerin

Sen katre içinde boğulan ırmak
Ne mümkün çelikten bir yayı kırmak

Yaşamak, didinmek mi ölesiye ?
Ölü bir bedende can bulmaz, diye?
Yeniden dirilir Konstantiniyye
Kül olmuş maziye bakar gözlerin

Sen bakar kör müsün, körle yatan mı
Görmek mi kutsaldır, aşk mı, vatan mı?

Ahh körlük, ne kutsal çileymiş meğer
Nazarın bir nevi efsunsa eğer
Kalbi murdar etti gözdeki değer
Bin yıllık töreyi yıkar gözlerin

Tükür, zulmederken gülen her yüze
Çocuklar ölürken kapanan göze!

Yağmur rahmetiyle öldü nicedir
Artık şafak atmaz, gün de gecedir
Mideler kocaman, kalpler cücedir
Amiyanelikten bıkar gözlerin

Ey ahali buyrun, cenazemiz var!
Onca kalp nasıl tek mezara sığar?

Ey çocuk ağlama, kurban olurum
Yer kurak, gök susuz, çürüdü tohum
Alemde kıtlık var, ölü her doğum
Yedi kat semaya çıkar gözlerin!

Ey çocuk sapanda taşın olsaydım!
Üşürken döktüğün yaşın olsaydım!