Körlük Şiiri - Banu Karataş

Gecenin zifiri karanlığına inat umudumun kanatlarını çırpıyorum.
Sonun ya da başlangıcın soyutluğundan sıyrılıp ufkumu açan bir yoldayım.
Sonsuzluk dairesinde ilerliyorum,
Biliyorum hoşnutsuzluğumu…
Koşuyorum fütursuzca elimde bir fener, aydınlat yolumu ey bihaber,
Ardımda bıraktığım doğrular, yanlışlar!..
Düşün yakamdan artık, gidiyorum ben derbeder.
Sanki bir ışık,fenerden gelen hüzme değil.
Ellerimi kapıyorum yüzüme ,gözüme.
Gözlerim gaflet uykusuna daldılar yine.
Ömür geçiyor, yol bitiyor geldik mi bir makama.
İçimde bir dünya, içinde bir kapı…
Nasıl bakmam gerekiyorsa öylece duruyor kapı.
Anahtar kimde? Amma vur kapıya önce.
Açmıyorsa kimse;
Çalmasını bilemediğimden değil,
Bana bahşedileni göremeğimden…