Körlük Şiiri - Leylanur Yücel

Yüreğime attığın demir
Rıhtıma oturmuş kalkmıyor
Bir bilsen ne uğraşlar verdiğimi sökmek için
Bir bilsen ellerimin kanadığını
Acısından yatamadığımı bi bilsen
Hani su götürürdü her şeyi
Öyleyse neden duruyor hala yerinde
Bilakis saplanıyor en derine
Bir ses yetiyor dalmama o derinliğe
Bir gemici düğümü
Atılıyor sonra yüreğime
Sıkışıyor göğüs kafesim
Sonra bakıyorum sana
Yüzün morarıyor gittikçe
Açmaya çalışıyorum o düğümü
Fakat nafile
Yine bilmiyorsun
Ve yine kendini boğuyorsun benliğimde
Dur diye bağırmak geliyor içimden
Ancak debelendikçe yaram kanıyor derinde
Ve sen yine göremiyorsun...