Körlüğüyle Görmek Şiiri - Evrim Evrensel

Bizim gördüğümüz O'nun körlüğü,
Veysel körlüğüyle evreni gördü.
Körlüklerimizdi O'nun gördüğü,
Veysel körlüğüyle devranı gördü.

Bakmak istemedi bizim alana,
Gerçeği görenler dönmez yalana,
"Beni hatırlasın" dedi kalana,
Veysel körlüğüyle seyranı gördü.

Doğanın dinini bizlerden önce,
Bildi "sadık yarim toprak" deyince,
Yürüdüğü yollar uzun ve ince,
Veysel körlüğüyle kervanı gördü.

"Her nereye baksam sen varsın"dedi,
Ne bir can incitti, ne haram yedi,
Gökten yıldızları yere indirdi,
Veysel körlüğüyle Mevla'nı gördü.

"Sen Ceylan ben avcı"deyipte durdu,
Sanma nişan alıp bir canı vurdu,
"Avlasam çöllerde"dedi duyurdu,
Veysel körlüğüyle Ceylanı gördü.

Nergizi, Sümbülü, Gülü, Çiğdemi,
Limanda bekletti tayfayla gemi,
Tanrıya da sordu İsa, Meryem'i,
Veysel körlüğüyle yalanı gördü.

Asıl kör olanlar bizmişiz meğer,
Bilmezlerle başlar arşada değer,
Fikirsiz olanlar ancak ki söver,
Veysel körlüğüyle efkarı gördü.

Yalanı, doğruyu kararak yazdım,
Kelam bırakmamış resmini çizdim,
Evrim Evrensel'im ben O'na kızdım,
Veysel körlüğüyle öfkemi gördü.

5.3.2022 Cennetmahallesi