Korkuyorum sadece, anlatamamaktan kendimi,
Ve anlayamamaktan manasız hisleri,
Kendimi dökememekten hecelere, harflere,
Ve dalamamaktan bir daha hayallere.
Korkular sarmışken her yanımı,
Hayat yüzüme çarparken her kötü hatıramı,
Budur açıklayamadığım her şeyin tek tanımı:
Sanmıyorum, bilmiyorum, demekten fazlasını yapacağımı.
Bir yol seçemedim hiçbir zaman kendime
İnsanlar hiç çekinmeden yollar çizerken kendine,
Ben hep delirdim konuşa konuşa kendimle,
Kimse de oturup sormadı, senin derdin ne?
Eskiden gözlerimde bir ışık vardı,
İçimde kocaman bir umudun ateşi yanardı,
O saf gönlüm her söylenene kanardı,
Her duyduğunu doğru sayardı.
İbrahim Özen 2
Kayıt Tarihi : 25.9.2023 19:00:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!