Korkuyorum Bu Aklı Kaybetmekten

Özlemsi bir buhran dokunulası dünyaya saplanılmıyor ki İçimizdeki yangın ilelebet hiç sürmüyor ki Bir an buz yağmurlarında dokunuşlar içler soğuyor Tek düşmeyen sızılar acıtanlar ayrılığına yanılanlar Anne baba yoksunları oynamayın dinmez ki yangınları Yokluklarında mesafeler ya da ilahi bir ayrılık varsa Tek temiz kalan sevgililer oysa dikensiz güldür acıtmıyorsa Anne baba peygamber aşkına düştüm sevdanıza alın beni de yanınıza Üşüyorum bazen titriyor ellerim dokunuşlarına hasretim Belirsizliklerden çıkarıp alacak akıl yok bende aklına zikrine muhtacım Düşüyorum bazen engellere takılınca saracak çemberin ver annem Ürküyorum bazen karartılar içinde yolumu bulmakta zorlanıyorum ışığım ol babam Tahammül etmek zorluyor hasretlere ne denli kabul ettiğim malum ayrılıkları Annemi yine kucaklarken kokusunu arada da olsa duyarken hissederken O güçlü yüreğin çarpışından mahrumum özleminle duman, duman dağılmaktayım Rüyalar yetmez hayalin sunmaz nefesindeki izmarit kokusu onu bile çok özledim babam Ağlıyorum neden niçin olduğunu bilmeden korkuyorum bu aklı kaybetmek den Gözlerim sitemkâr sanki benden kayıp mı kaybediş mi kıymet bilemeyişin pişmanlığımı Yoksa büyümenin verdiği bilinç mi cahilliğimi hoş görünün devasımı yâda bir evlada sahiplik mi? Nasihatinize bilginize ilginize hasretinize yüreğinizdeki sıcaklığa sarılmaya asıl ihtiyaç zamanı gelmiş çok geç anladım muhtaçlık çocukluğun sahip olacağı değil yalnızca Yaş otuz kırk elle dahi olsa değerine değer katacağı bir sevdalıktır anne baba varlığı ilgi odağının tesellisi... Özlemlerin bittiği sevginin hiç bitmediği hayallerin her gece kol gezdiği gecelerde göz kaparken yine sizlerle beraberim annem babam... Zennehar yılmaz 12.05.2012 18:00:40