Korkuyorum bende Anne! Şiiri - Zümrüdü Anka

Kulaklarımdan gitmiyor korkuyorum deyişin.
Bende korkuyorum Anne!
Hani demişsin ya o yanımdan gidince korkuyorum diye,
Ben şimdi anlıyorum seni
Yanımdan gittiğinden beri korkudan titriyorum.
Korkuyorum bende Anne!

Ölümün çaresizliğini ,
Gidişindeki susuşum da anladım.
Bağıramadım Annem orada korkar koymayın toprağın altına diye.
Diyemedim o ben yanında olmayınca çok korkuyor diye.
Diyemedim o benim yanımda olmayınca ben çok korkuyorum diye.

Anne yüreğim delik deşik her parçasında bir ağıt,
Her parçasında bir yara,
Kabuk bağlamaz , sesi çıkmaz
Akar da durur kan gölüne çevirir yüreğimi
Aman dikkat et yüreğimdeki odana bulaşmasın kanımdaki acı.
Anne çıkmayan sesimdeki feryadı duymadın değil mi ?
Duyma , duyma ne olur yürek yaram
Sen o odadan görme yangınımı acımı telaşımı korkumu.
Göz göz oda yaptım sana.
Gözün bir diğer göze değmemesindeki mantığın içine girerek.
Ben seni koruyup kollamak için açtım odamı sana.
Kendimden , sevgimden
Özlemde ki öfkemden sakındırmak için seni.
Bir bilsen uçurumlara gidip gidip gelişimi.
Bir rüzgarın beni her seferinde dar ağacındaki ipten çevirişini.
Bir kelebeğin bana can katışını ,
işte burada anlıyorum gitmekle gitmiş olmadığını.
Benimle kal yürek yaram.
Varsın yaram iyileşmesin ,
Seneler sonrasına kadar kabuk bağlamasında.
Sen benim yanımda ol.
Ben yaramın verdiği acıya razıyım.