Korkuyorum Anne! Şiiri - Kenan Güç

Omzumda çantam dışarı çıkıyorum
Yürüyorum kaldırımlar boyu,
“Hayat ne güzel anne” diye,
Bir şiir dolanıyor dilime
Psikoloji bölümünde okuyorum bu arada
Hatır latayım size
Tak tak tak ayak sesleri duydunuz mu sizde?
Bana mı öyle geliyor? Bir gölgemi var arkamda
Sabahın alacağı,
Cellatlar kol geziyor kaldırımlarda,
Korkuyorum anne!
Keşke olsaydın şimdi yanımda
İki adım ötede bir dolmuş var,
Binmeliyim hemen,
Ellerim titriyor anne, korku saldı beni birden
Psikoloji okurken;
Psikolojisi bozulur muydu insanın sahiden!
Her sabah evden çıkmadan,
Öper koklardım annemi her yerinden
Gidiyoruz bilmediğim bir sokağın,
Bilmediğim yerlerinden
Küçükken hep sorarlardı ya!
Büyüyünce ne olmak istiyorsun diye
Pilot olmak istiyorum derdim
Kelebek gibi uçarım istediğim her yere
Bilseydim annem gider miydim o karanlık yerlere
Ecel gelse derdim ki;
Ecelimle öldüm annem hiç üzülme
Bu gelen ecelden de öte anne,
Yanıyor yüreğim, yanıma gelsene!
Vicdan neydi sahi! Merhamet neydi?
Anne, burnuma benzin kokuları geldi
Işıkları söndürün ne olur çok acıyor canım!
Karanlıkta kaldım anne, acımadı bana celladım
Susturuldu sesim, yakıldı ciğerim,
Söyle anne ben nereye gideyim
Küçüktüm ben, hayallerim benden büyüktü
Bir tabutun içine konuldum,
Umutlarım nereye düştü
Toprak yandı anne, su yandı,
Umutlar yandı, vicdanlar yandı
Mezarımın tahtasına Özgecan Aslan diye yazıldı
Gelinlik alacaktık anne, bembeyaz bir kumaştan,
Karanlık oldu her yer, üzerime atılan topraktan,
Bir çiçek vardı avcumda, açacaktı yedi renk
Toprak bile yandı anne, kalmadı dikilecek yer
Öldürülmesin kadınlarımız!
Susturulmasın sesimiz!
Durdurulsun artık bu vahşet!
Solmasın ümitlerimiz