Korkuyorum Şiiri - Mahmut Çoban

Harap olmuş bir ömür, esir etmişken beni,
Deli gönül der ki; kır talihin zincirini.
Parçala, dağıt at, her bir yere her birini,
Kaderimin gücüne gider diye korkuyorum

Bu yılgın yüreğimde kıyametler kopuyor.
Ümitlerim, arzularım alev alev yanıyor.
Gönül; sevgiyi, şefkati elden koy diyor.
İnsanlığım bir anda biter diye korkuyorum.

Şu yalnız gecelerde arkadaştır kederim.
Hayallerim bir enkaz, ben ondan da beterim.
Başkasına düz yollar, hep dik yokuş giderim.
Karabulut üstüme, çöker diye korkuyorum.

Bu dünya çarkıfelek, aşk olsun çevirene,
Yaşlı gözle bakarım, sevda yüklü trene,
Ne can kaldı, ne canan hepsi giden gidene
Elimdeki çiçekler solar diye korkuyorum.

Gönül yorgunluğudur, beni böyle bitiren.
Bunca gamı kasveti çekemez ki, bu beden.
Mutlu günler yaşadım, ne güzeldi eskiden,
Hatıralar bir, bir, yanar diye korkuyorum.

Hep çırpınıp duruyor, beynimde ki sorular,
Tek bir yana ağıyor, bu dünyada tartılar
Mihnet ile büyüyen içimde ki arzular,
Dünyanın çamuruna, batar diye korkuyorum.

Belki böyle hayırlı, bu benim imtihanım
Bu yürek feryadını, göğe çıkarsa ahım.
En büyük acılara “sabır…” demiş Allah’ım
Cehennem ateşinde yakar diye korkuyorum.